Okinawa jest największą wyspą Archipelagu Ryu Kyu, leżącego pomiędzy Chinami (Tajwan), a Japonią. Stąd kontakty mieszkańców Okinawy z obydwoma krajami, co miało duży wpływ na rozwój miejscowych form walki.
W historii Archipelagu Ryu Kyu istotne są wydarzenia, które miały miejsce w XV w. Wtedy to król Okinawy, Sho Hashi, zjednoczył wszystkie wyspy pod swoją władzą. Jego następca, Sho Shin, w 1477 r., ogłosił zakaz uprawiania sztuk walki i posiadania broni. Mieszkańcy wysp nie podporządkowali się temu, w tajemnicy ćwicząc sztukę walki zwaną „te” (ręce). Z jednej strony, utrzymywano kontakty handlowe i polityczne z Chinami i Japonią, z drugiej, szkolono się do walki przeciwko grasującym piratom. W ten sposób chińskie Chuan Fa (kung fu) trafiło na Okinawę.
Na Okinawie do dziś wspomina się takich ludzi, jak Li Neng-Jang, Gong Xiangjun (jap. Kushanku), Kitaya Yara, Li Shi-xian, Xi Zhong-xiang (jap. Ryu Ryuko), czy Wau Xin-Xan, którzy przekazali mieszkańcom Okinawy swoją wiedzę o walce. Większość z nich uczyła stylu walki Białego Żurawia, dominującego w prowincji Fukien. Ich nauki określano mianem „tode” (obce ręce).
W 1609 r. Okinawę podbili Japończycy, klan Shimazu z prowincji Satsuma. Utrzymali oni w mocy zakaz noszenia broni. Nie przeszkodziło to w dalszym rozwoju sztuk walki bez broni (tode i tegumi), oraz z bronią imitującą narzędzia codziennego użytku (kobujutsu). Konieczność utrzymania tajemnicy spowodowała jednak, że uczono tylko nielicznych. Unikano praktyki powszechnej w Japonii, gdzie spadkobierca stylu otrzymywał makimono, rodzaj certyfikatu połączonego z wykładem o historii i metodzie danej szkoły.
W XIX w., po przewrocie Meiji, popularność tode/tote/karate rosła. Nie trzeba już było się z nim ukrywać. Wykształciły się trzy główne ośrodki, gdzie ćwiczono karate: w Shuri, Naha i Tomari. Istniało poza tym wiele pomniejszych odmian, przekazywanych najczęściej w obrębie jednej rodziny.
Wielkie zasługi dla tej sztuki miał mistrz Satsunuku Sakugawa (1733-1815). Był on bezpośrednim mistrzem Gonga Xiangjuna, który przebywał na Okinawie jako poseł cesarza Chin. Sakugawa jest uważany za twórcę kata Patsai (późniejsze Bassai). Najwybitniejszym uczniem mistrza Sakugawy był z kolei Sokon Matsumura, zwany „bushi” (jap. wojownik). Pełnił on funkcję ministra na dworze królewskim, jednocześnie będąc odpowiedzialnym za ochronę osoby królewskiej.
Z dworskiego środowiska wywodzi się również dwóch innych, uznanych mistrzów karate: Anko Azato oraz Anko Itosu. Ten drugi doprowadził do jednego z największych przełomów w historii karate: opracował pięć kata Pinan, które stanowiły podstawę programu wychowania fizycznego w reformowanych, okinawskich szkołach (po jednym kata do jednej klasy). Doszło do tego w 1905 r.
Wcześniej, w 1901 r., na Okinawę przybył Shintaro Ogawa, japoński kurator oświaty. Przed szacownym gościem urządzono pokaz karate. Na Ogawie zrobiło to takie wrażenie, że polecił przysposobić karate do szkół. Itosu podjął się tego zadania, w czym pomagał mu młody Gichin Funakoshi (wł. Tominakoshi), jeden z uczniów Azato i Itosu oraz uczestnik pokazu.Okinawa is the largest island of Ryu Kyu archipelago , lying between China (Taiwan) and Japan. Thus, contacts between the inhabitants of Okinawa with the two countries, which had a considerable influence on the development of local martial arts.
In the history of Ryu Kyu archipelago are important events that took place in the fifteenth century, when the king of Okinawa, Sho Hashi, united all the islands under his rule. His successor, Sho Shin, in 1477, announced the ban on martial arts and weapons possession. Residents of the islands did not submit to this, in the mystery of practicing a martial art called „te” (hand). On the one hand, maintained commercial and political relations with China and Japan, on the other hand, The People was trained to fight against marauding pirates. In this way, Chinese Chuan Fa (Kung Fu) were sent to Okinawa.
In Okinawa, even today mentions people such as Li Neng-Yang, Gong Xiangjun (Japanese Kushanku), Kitaya Yara, Li Shi-xian, Xi Zhong-xiang (Japanese Ryu Ryuko), or Wau Xin-Xan, who gave Okinawan residents of their knowledge about the fight. Most of them learned the White Crane style of fighting, dominant in the province of Fukien. Their teachings were described as „Tode„ (foreign hands).
In 1609 the Japanese conquered Okinawa, the Shimazu clan of Satsuma province. They retained the power to carry weapons ban. This did not prevent the further development of unarmed combat arts (Tode and tegumi), and with weapons disguised as everyday tools (kobujutsu). The need to maintain the secrecy of the result, however, that they were taught only a few. In Japan general practice was avoided, where the heir receives makimono style, type of certificate combined with a lecture on the history and method of the school.
In the nineteenth century, after the Meiji revolution, the popularity of Tode / tote / karate grew. Anybody no longer had to hide with it. three main centers developed, where practiced karate: in Shuri, Naha and Tomari. There were besides many minor variations, usually transmitted within a family.
The great contribution to this art had Satsunuku Sakugawa master (1733-1815). He was a direct Xiangjuna Gong master, who was on Okinawa as a member of the Emperor of China. Sakugawa is considered as the creator of Patsai kata (Bassai later). The most outstanding student of the master Sakugawa was Sokon Matsumura, called „bushi” (Japanese warrior). He served as minister of the royal court, while being responsible for protecting the royal person.
Two masters of comes from court: Azato Anko and Itosu Anko. Anko led to one of the biggest breakthroughs in the history of Karate: developed the five kata Pinan, that were the basis of a program of physical education in the Reformation, Okinawan schools (one angle to one class). This happened in 1905.
Earlier, in 1901, to Okinawa came Shintaro Ogawa, whoi was a Japanese curator of education. In front of the honorable guest arranged the karate show. The Ogawie made it such an impression that he had instructed to adopt a karate school. Itosu took on the task with which he helped a young Gichin Funakoshi (owner Tominakoshi), one of the students Azato and Itosu and participated in the show.
